Als je uit eten gaat, is het fijn dat je een verzorgd opgemaakt bordje voorgezet krijgt. Sommige chefs maken het te bont. Hoe het eruit ziet, is steeds belangrijker. Food moet instagrammable zijn. Dat ‘plaatjes koken’ leidt tot ongemakkelijke situaties aan de restauranttafel. Regelmatig denk ik: ‘Help! Hoe moet ik dit eten?’ Van mij mag food vooral eatable zijn!
Je kent het vast wel of doet het misschien stiekem ook. Je gaat uit eten en bij het serveren van je gerecht, kijk je vol verwachting naar het bord. Het is een plaatje! Nog even een fotootje maken en delen op Facebook of Instagram want dit moet de buitenwereld weten.
Instagrammable
Chefs spelen gretig in op deze trend het is stiekem reclame voor hun zaak. Gerechten moeten daarom tegenwoordig ‘instagrammable’ zijn. Zelf posten de dames en heren koks veelvuldig de meest oogverblindende foto’s op social media.
Plaatjes koken
Eten doe je ook met je ogen maar dit ‘plaatjes koken’ slaat te ver door. Een aantal chefs haalt alles uit de kast. De opmaak is alles bepalend. Dat vind ik jammer want het gaat nog altijd om de smaakbelevenis en eetbaarheid.
Ongemakkelijke situaties
Over smaak valt te twisten maar door de culinaire designdrang van veel chefs ben ik al een aantal keren in ongemakkelijke situaties terecht gekomen terwijl ik een vorkje zat te prikken. Nou ja, dat lukte me eigenlijk niet. Ik voelde me hoogst ongemakkelijk. Een kleine greep uit wat ik tegenkwam.
Vliegende schotels
Harde steentjes, schelpen en korrels op het bord waarop nog verschillende schaaltjes stonden. Zodra ik er met mijn bestek in wilde prikken of snijden, kreeg ik te maken met vliegende en schuivende schotels. Heel irritant.
Worstelen met een bowl
Sinds de poké bowl, een traditioneel gerecht uit Hawaï, trendy is in restaurantland, komen er steeds meer kommetjes op tafel. Dat ziet er leuk uit maar om eruit te eten met bestek, laat staan een visbestek, is een hele klus. Je maakt allerlei woeste bewegingen aan tafel en er valt wel eens wat op de grond of bij de buurman op zijn mouw. Je zou bijna met je handen gaan eten.
Hoe ga ik dit eten?
Het is weer terug van weggeweest: de trend om gerechtitems lekker op elkaar te stapelen. Zodra je het mes erin zet, stort het hele culinaire hoogstandje in elkaar en is het een zootje op je bord. Jammer van al dat werk, denk ik wel eens. Vooral als zo’n gerecht in een diep bord wordt opgediend, word ik stapelgek. ‘Hoe ga ik dit eten?’, vraag ik mijn tafelgenoten.
Oneetbare garnering
Tijdens mijn optredens als jurylid in verschillende kookwedstrijden heb ik geleerd dat alles wat op het bord ligt, eetbaar moet zijn. Dus waarom leg je als kok een hele stronk sereh op het bord die je als gast niet mag en kunt opeten? Of allerlei plastic items die voor het design zijn toegevoegd. Weg ermee! Less is more.
Gratis flossbeurt
Nog een kleine ergernis zijn al die leuke cressjes en kruidjes die sommige chefs op elk bordje strooien. Soms lijkt het wel of je eerst een moestuin moet doorploegen. Het mag dan een prachtig gestyled bord opleveren maar veel kleine takjes en slierten, blijven tussen je tanden hangen. Eigenlijk zit ik niet op een gratis flosbeurt te wachten tijdens een diner.
Slagveld aan tafel
Heel leuk voor de foto is het fenomeen shared dining. Je krijgt allerlei bakjes en schalen geserveerd die prachtig opgemaakt zijn. Maar dan blijkt dat je met vijf personen in drie gerechtjes moet gaan prikken. Dat is niet sfeerverhogend. Iedereen voelt zich ongemakkelijk en het wordt een soort slagveld aan tafel. Op zulke momenten snak ik naar een rijkgevulde Indonesische rijsttafel. Heel kleurrijk en fotogeniek trouwens.
Eatable food
Kortom, mijn punt is wel duidelijk. Lieve chefs van Nederland maak het niet te bont. Ga vooral voor de smaak en een verzorgd bord. Denk niet alleen aan instagrammable maar ook aan eatable food. Dit betekent letterlijk: fit or able to be eaten. Goed eetbaar dus. Dat zorgt voor ontspannen gasten die nog meer gaan genieten van hun restaurantbezoek. Wie wil dat nu niet?
